ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ-DERIVE

Κυριακή 19 Μαΐου 2013


Δέντρο σε παράδοξη κίνηση/ Baum in paradoxer Bewegung, ακρυλικά, 150X100 cm





Ένα καθόλου τυχαίο ξέφωτο / Eine Lichtung, kein Zufall / ακρυλικά, 150Χ100 cm











Παράθυρο στο χάος / Fenster zum Chaos ,ακρυλικά, 70X70 cm







Αναδυόμενο Τοπίο / Entstehende Landschaft ακρυλικά, 80X90 cm





Διέξοδος προς τη θάλασσα   I / Ausweg Meer   I ,ακρυλικά, 70Χ70 cm





Παιχνίδι προσδιορισμού Ι / Ein Spiel um Bestimmung I ακρυλικά,70x100cm







Μια αναπάντεχη η ροη από το ψυχρό στο θερμό / Von kalt zu warm 140x70 , ακρυλικά







τοπίο-πίνακας ανακοινώσεων/ Landschafts- Informationstafel Acryl,70x100 cm






 Μητρόπολη/  Hauptstadt, Acryl,Mischtechnik,120x135 cm







Τοπίο για τον Μικρό Πρίγκηπα / Landschaft fuer den Kleinen Prinzen Αcryl,70x70 cm







Δίπτυχο τοπίο για τα μυστήρια της θάλασσας ΙΙ / Diptychon Landschaft fuer die Mysterie des Meeres IΙ Acryl,Diprtychon,50x70 cm







whose stories





 

































                                 























Παρασκευή 10 Μαΐου 2013



Σάββατο 16 Ιουνίου 2012




Η αισθητική του σήμερα ,

είναι η ηθική του αύριο.
Φ.Νίτσε

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012


Η σημασία του προτάγματος της αυτονομίας και της άμεσης δημοκρατίας
Η καστοριαδική έννοια της αυτονομίας που έχει επανέλθει στο προσκήνιο και μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, προτάσσει την ελευθερία να έχουμε διαύγεια απέναντι σε αυτό που σκεφτόμαστε και κάνουμε. Σύμφωνα με το πρόταγμα αυτό, μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία μπορεί να υπάρξει μόνο αν κάθε άτομο που την αποτελεί δρα και λειτουργεί αυτόνομα, άρα ελεύθερα, αλλιώς οι θεσμοί εκφυλίζονται και αυτό-αναιρούνται. Η αυτονομία είναι έννοια συνυφασμένη με την άμεση δημοκρατία γιατί μόνο άτομα αυτόνομα είναι σε θέση να απεξαρτηθούν από τους «ειδικούς» της πολιτικής και να υποστηρίξουν τη θέση τους με βάση ένα όραμα για τη ζωή και την κοινωνία που επιθυμούν, συμμετέχοντας στα κοινά πέραν της μιας μέρας ψηφοφορίας στα τέσσερα χρόνια.
Σύμφωνα με αυτόν τον συλλογισμό, η δημοκρατία δεν περιορίζεται σε ένα σύνολο θεσμών αλλά αποτελεί μια μορφή κοινωνίας: ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς σε μια ατέρμονη διαδικασία αμφισβήτησης και λήψης αποφάσεων. Μια αυτόνομη δημοκρατική κοινωνία λοιπόν οφείλει να κατασκευάσει μια δημοκρατική κουλτούρα και μια δημοκρατική ταυτότητα. Σε μια τέτοια κοινωνία δε λείπει φυσικά η αβεβαιότητα. Ωστόσο, αυτή η μορφή της αβεβαιότητας είναι περισσότερο αποδεκτή από την κυριαρχία των ολιγαρχιών, διότι είναι βασισμένη σε συλλογικούς όρους και αποφάσεις και, ως εκ τούτου, οι συνέπειες της είναι ευκολότερο να αντιμετωπιστούν. Η σημασία της συμμετοχικής και άμεσης δημοκρατίας σήμερα είναι τεράστια καθώς, σε απόλυτη αντίθεση με την «από πάνω» επιβολή διαρθρωτικών αλλαγών από την τρόικα, μια εκτενής και ουσιαστική δημόσια διαβούλευση θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στη νομιμοποίηση επιλεγμένων μεταρρυθμίσεων.
(Απόσπασμα από το άρθρο:Από τον οικονομισμό στην αυτονομία: μια αξιακή ανάγνωση της Ελλάδας του μνημονίου   του Πάνου Πετρίδη)

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΥΣΗ ΝΕΩΝ ΜΟΡΦΩΝ





Eντροπία/Entropie
ακρυλικά 51χ71cm



Χάος ;
Όχι βέβαια! Το πεδίο της νέας ενότητας βγήκε έξω από την πόλη αυτή τη φορά। Πήγε σε θάλασσες και βουνά, και στη πόλη έκανε ένα ζουμ στους τοίχους της κοντινό ,για να παρατηρήσει τη χαοτική κατάσταση. Απροσδιόριστη καλύτερα, για τους πιο ανήσυχους . Οι εικόνες ,που εξακολουθούν να γεννιούνται από το «συγκλονιστικό τυχαίο», έγιναν μάλλον πιο ρευστές, σαν το ευμετάβλητο και απροσδιόριστο περιβάλλον που ζούμε στην Αθήνα και στη χώρα αυτή.



Γι αυτο και τα δέντρα μου στοβιλίζονται σε μια δύνη,με τις ρίζες τους να ερχονται στο προσκήνιο. Και να επανέρχεται η αναγκη να το πάρουμε πάλι από την αρχή.
Ο παφλασμός μιας χαοτικής θάλασσας μπαίνει σε μια ήρεμη ωρα με την εμφάνιση του ήλιου.
Αν δε μπορείς να δεις μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά τις προυπάρχουσες προοπτικές για έξοδο,υπάρχει πάντα μία διέξοδος προς τη θάλασσα।Τη θάλασσα,των ανοιχτών οριζόντων και τη μήτρα των πρώτων πολιτισμών।






Αυτό που έρχεται από τη θάλασσα
Was aus dem Meer kommt
ακρυλικά,120 x 100 cm,


Η φυσική τάση είναι η εντροπία και η ανατροπή της τάξης..Διαρκώς αναδύονται νέες μορφές κατανόησης που βοηθανε την ύπαρξη να κινηθεί στο χαοτικό στο σύμπαν .Οι σχεδιασμοί είναι λυτρωτικοί και επιτρέπονται ,αρκει να μην ειναι ολοκληρωτικοί και αλλαζονικοί . Αρκεί να έχουν επίγνωση όσοι θέλουν να σχεδιάζουν.Το χάος είναι φιλικό αν είσαι ανοιχτός κι αν συμμετέχεις στο να πλησιάσεις την τάξη,αναπύσσοντας την ικανότητα να ανακαλύπτεις νέες μορφές που γεννιούνται πάντα μέσα σ αυτό.Και το νου μας σε ότι το κρύβει ,σε ότι το ξορκίζει και το "τακτοποιεί".
Από τη μανία της ετεροκαθορισμένης και επιβαλόμενης τάξης,της νέας τάξης αρκετες φορές , υπέφεραν και υποφέρουν πολλοί ανθρωποι।Δεν πρόκειται γι αυτό।Η ελευθερία και η αυτοδιάθεση είνα ασκήσεις καθημερινές।
Δούλεψαν πολλοί άνθρωποι πάνω σ` αυτό ,μαζί μ αυτούς και ο Klee που αγαπώ πολύ και δεν θα ηθελα να το κρύψω ποτέ।



Ένα δημοσίευμα της Liberation με την ελληνικη λέξη 'ΧΑΟS" ,ηταν η αφορμή να παρεκκλίνει λίγο η μέχρι τωρα διάθεσή μου να βάλω στη δική μου τάξη ,τον κόσμο ,την πόλη με μια γεωμετρική συχνά οργάνωση του χώρου.Τώρα είχα την ανάγκη να φρενάρω πιο νωρίς τη διάθεση αυτή .Να μείνει ανοιχτή η εικόνα ,το τοπίο ανοιχτό σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο.
Γιατί αναδύονται κάθε μέρα νέες μορφές που πρωτοεμφανίζονται με αυθόρμητους σχεδιασμούς ή με συνευρέσεις κι υστερα εξελίσσονται μέσα στο δικό τους χρόνο. Στα εργα τα δικά μου προσπαθώ να αποτυπώνονται αυτά ,με σχεδιαστικές φόρμες που ακολουθούν το τυχαίο και το χάος .Κανένα σφάλμα-ΝO ERROR !
Σε όλα τα δίπολα ,το ζήτημα της ενότητας διαπραγματεύεται ,όχι μόνο με ένα απλό διπλασιασμό του χώρου ,αλλά με την ανάδυση μιας βαθύτερης συνύπαρξης, με τη δημιουργία του τρία, του “ιερού τρία” ,όπως έλεγαν οι Πυθαγόρειοι .Η συνύπαρξη;Ίσως αυτή να είναι η πρώτη απάντηση στους καιρούς μας.

"Αν θες να καταραστείς κάποιον ,ευχήσου του να ζήσει σε δύσκολους καιρούς" ,λέει μια κινέζικη παροιμία.
Έτσι κι αλλιώς θα αναδύονται νέες μορφές για να λυτρώνουν τους ανθρώπους από τη δυσκολία και να τους δίνουν το χώρο και την ανάσα για να ξεδιπλώνουν τα σχέδια και τα όνειρά τους για τη ζωή και για να μπορούν φυσικά να σκαρφίζονται τα μύρια όσα ,όπως λέει ο Ο.Ελύτης στο “φωτόδεντρο”.

Φεβρουάριος 2012

`




Ένας κήπος μεταξύ τάξης και αταξίας / Ein Garten zwischen Ordnung und Unordnung ακρυλικά, 70X70

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Παράθυρο στο χάος



Παράθυρο στο χάος
Fenster zum Chaos ,ακρυλικά, 70X70 cm



«Διανύουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας στην επιφάνεια αιχμάλωτοι επίσης των φροντίδων, των ασήμαντων ασχολιών, της διασκέδασης. Γνωρίζουμε όμως, ή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ζούμε στο χείλος μιας διπλής Αβύσσου ή Χάους ή απύθμενου Βαράθρου. Η Άβυσσος που είμαστε, που είμαστε εμείς οι ίδιοι, εντός του ίδιου του εαυτού μας και για τον εαυτό μας. Η Άβυσσος πίσω από τα εύθραστα φαινόμενα, το αποσαρθρωμένο κάλυμμα του οργανωμένου κόσμου και ακόμα και του κόσμου που υποτίθεται πως ερμηνεύει η επιστήμη.

[...] Ο συγγραφέας σε έναν ορισμένο τύπο κοινωνίας, στον τύπο ακριβώς όπου η δημοκρατία αρχίζει να βλαστάνει-καθώς και ένας καλλιτέχνης γενικώς ή (αλλά με διαφορετικό τρόπο) ένας στοχαστής ή ένας φιλόσοφος-, αρνείται την απόκρυψη της Αβύσσου. Όταν ξεκινά έναν διάλογο με τον κόσμο και με τους άλλους [...] δεν είναι για να μετριάσει, να κρύψει, να παρηγορήσει ή να διδάξει, αλλά για να αποκαλύψει, για να σκίσει τα καλύμματα της θεσμισμένης και κατεστημένης ύπαρξής μας, για να φέρει στο φως το Χάος. Παραδόξως το κατορθώνει δίνοντας στο Χάος μια μορφή διαφορετική από αυτήν που, θεσμικά, το συγκαλύπτει, μια μορφή που πραγματοποιεί το θαυμαστό αυτό επίτευγμα να παρουσιάζει δίχως να αποκρύπτει.
Η καλλιτεχνική μορφή είναι, συγχρόνως, η μορφή του Χάους και η μορφή που αντικρίζει μπροστά της το Χάος. Είναι πέρασμα και άνοιγμα στην Άβυσσο. Αυτή ακριβώς η μορφοποίηση του Χάους αποτελεί την κάθαρσιν της τέχνης.»
Κορνήλιος Καστοριάδης, Παράθυρο στο Χάος, Ύψιλον, 2007

περισσοτερα εδω



Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

"Το ιερό 3"

"Το ιερό 3"
Ενότητα με 30 ακουαρέλες ,25Χ35 εκ, συγκροτημένες ανα δύο,


Το 3 είναι ο πρωτος αληθινός αριθμός για τους Πυθαγόρειους
Είναι το παρελθόν ,το παρόν και το μέλλον μαζί, σε μια ενότητα
Είναι και ο αριθμός που γεννιέται από τον έρωτα
Το "ιερό τρία" δήλωνε την διαδικασία αύξησης των μεγεθών ,της γέννησης μεγεθών,της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού
































Πολλές φορές αισθάνθηκα ότι μια ακουαρέλα 
κι άλλη μια ,
κάνουν όχι δύο ,αλλά κάτι παραπάνω.
 Έναν πολλαπλάσιο και διευρυμένο χώρο.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012


Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012



φωτογραφία


επεξεργασία εικόνας τοίχου




Παιχνίδι προσδιορισμού ΙΙ
/Ein Spiel um Bestimmung II
100x70 cm ακρυλικό













Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ένα κείμενο με εικόνες για το χάος







Τι μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης σήμερα σ αυτή την πόλη; Τι έχει να προβάλλει προς τα έξω ,σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο; Σ` ένα κόσμο που κινείται μέσα σε ένα χάος και μια δίνη; Υπάρχει ο χώρος όπως τον ζούσαμε μέχρι τώρα ,ή όπως τον ζούσαμε στην παιδική μας ηλικία; Ο χρόνος πού βρίσκεται; Πώς βιώνεται από τον άνθρωπο; Αν η πόλη είναι μια διαδοχή χώρων που είναι ασύνδετοι μεταξύ τους πώς ο άνθρωπος θα διατηρήσει την ενότητά του ; Η μητρόπολη επιτρέπει τα ξέφωτα και τις διαδρομές;

Όλα αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν κι έναν καλλιτέχνη και απασχολούν κι εμένα διαρκώς και παντού σε όλες τις καθημερινές και μη δράσεις.

«Πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση» : είναι ο τίτλος της τελευταίας ενότητας. Η έννοια του περάσματος από μια κατάσταση σε μια άλλη είναι κεντρικό θέμα εδώ και πολλά χρόνια. Οι ενότητες «derive» ,«Συνυπάρξεις σε ανοιχτά τοπία», «Ξανά πίσω στην αθωότητα» , «Το παιχνίδι με τις απoσπασματικές εικόνες και την ενότητα», «Περιπλάνηση στις πόλεις» και η τελευταία «Πέρασμα σε μια άλλη κατάσταση» είναι οι σταθμοί μια διαρκούς έρευνας πάνω στο ζήτημα των χώρων ,στις μετακινήσεις των ανθρώπων μέσα σε αυτούς, στο πέρασμα από ένα επίπεδο συνειδητότητας σε ένα μεγαλύτερο.



Το πεδίο έρευνας είναι το τοπίο, το τοπίο της πόλης ή και του μεσογειακού χώρου.

Τις περισσότερες φορές γίνεται με τη ζωγραφική, με την οργάνωση του χώρου με τις επαναλήψεις του κύβου και του κύκλου (με τα αρχέτυπα του οίκου και της φύσης), με τη δύναμη του χρώματος, με τις διαφάνειες όπου ένας χώρο μπαίνει μέσα σε ένα άλλο, με το παιχνίδι των αποσπασματικών εικόνων που αναζητούν τη σχέση του μικρού και του μεγάλου.

Αρκετά συχνά η εργασία αυτή γίνεται με τη φωτογράφηση των τοίχων της Αθήνας ,των μεσοτοιχιών που αποκαλύπτουν πολλές ανθρώπινες σχέσεις και στάσεις ,αλλά και το πέρασμα από το ιδιωτικό στο δημόσιο. Οι τοίχοι της πόλης μαρτυρούν την αέναη κίνηση των ανθρώπων μέσα στην πόλη ,τις απόπειρες να καταγράψουν την παρουσία τους ,την ύπαρξή τους ,το συναίσθημά τους πάνω στους τοίχους που γίνονται ένα μεγάλο βιβλίο .Το χάος που αποτυπώνει πάνω τους η ανθρώπινη δράση ή η αθόρυβη φθορά που αφήνει ο χρόνος ,δημιουργούν το συγκλονιστικό «τυχαίο» που από εκεί αναδύονται νέες μορφές .




Νιώθω σαν να στέκομαι στη μεσοτοιχία ανάμεσα ή καλύτερα στο μεταίχμιο και να παρατηρώ αυτή την επίπονη προσπάθεια να γεννηθεί το καινούριο με ή χωρίς το παλιό κι αυτό το ανέβασμα σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης. Ενίοτε και χαμηλότερο όμως και οδυνηρότερο ,όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα και στις πόλεις μας. Οι τοίχοι μένουν αποσβολωμένοι θα λέγαμε ,συχνά γίνονται τα τετράδια μιας αγωνιώδους προσπάθειας να υπάρξουν τα άτομα με την υπογραφή τους και την οργή τους.




Στο μεταίχμιο αυτό παρατηρώ και την έξοδο από μια μαύρη ζώνη σκοτεινή αδιευκρίνιστη (της άγνοιας ίσως ή του θανάτου ),σε μια φωτεινή ζώνη ,ανοιχτή και γεμάτη διεξόδους.


Με τα δίπολα αποτυπώνεται πιο καθαρά η έννοια του περάσματος . Από τις παλιότερες εργασίες με τους χώρους που ανοίγουν τα βιβλία, μέχρι το παιχνίδι των αποσπασματικών εικόνων και την τελευταία ενότητα, η μετάβαση είναι πολύ ελκυστική. Αυτήν την κινητικότητα από το ένα στο άλλο θέλω να παρακολουθήσω όσο γίνεται καλύτερα.

Σήμερα στην Ελλάδα το « Σύμπαν» διαστέλλεται. Είναι λάθος ότι «μαζεύεται» το πράγμα .Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν την κινητικότητα και άλλους τρόπους δημιουργικούς ,νέους ,φρέσκους ,πιο κοντά στην άρση του εγώ , όλο πιο κοντά στον άλλον. Από την άλλη υπάρχει το παλιό που αντιστέκεται λυσσαλέα θα λέγαμε. Με μια συνεχή επιτήρηση που είναι στραμμένη πάνω στο «κάτι» που αμφισβητεί την κυρίαρχη αντίληψη των πραγμάτων.

Κι αυτό μπορεί να είναι μια μικρή αυτόνομη ύπαρξη που –τι υπέροχο!-μπορεί να εικονίσει καλύτερα την ενότητα αυτού του κόσμου από μια παγκοσμιοποιημένη ,ομογενοποιημένη και ολοκλη-ρωτική εικόνα που απέχει παρασάγγας από την εικόνα του «όλου». Προφανώς το όλον δε μπορεί να το υπερασπίζε-ται ο ολοκληρωτισμός.

Μπορεί κάλλιστα ένα «μικρό» που ξεκινάει από ένα ταπεινό αυτόνομο τυχαίο και οι γύρω από αυτό αυτοοργανωτικές δράσεις

,να αναδείξουν νέες μορφές οργάνωσης της ζωής, χρήσιμες και για το γενικό.



Η τέχνη μπορεί να τα εκφράσει όλα αυτά; Είναι μια μεγάλη συζήτηση. Σαν ένα κομμάτι της ζωής και όχι πάνω από αυτήν ,σίγουρα ναι ,μπορεί να πει με εικόνες, δράσεις και λέξεις ,με έναν ποιητικό τρόπο (ποιώ= πράττω) τα καινούρια περάσματα στο « νέο» που έρχεται, στα ανοιχτά τοπία που ενθουσιάζουν τους ανθρώπους . «Κατακερματισμός ή ενότητα» ,φαίνεται σήμερα να είναι ένα τραγικό υπαρξιακό ζήτημα των ανθρώπων ,αλλά και των κοινωνιών. Μια απάντηση αναλογεί και στην τέχνη για την αναζήτηση και την υπεράσπιση της ζωής.

Π. Μ.